ماه من ....

ماه من ، غصه چرا ؟!    آسمان را بنگر ، که هنوز، بعد صدها شب و روز  مثل آن روز نخست گرم وآبی و پر از مهر ، به ما می خندد !ماه من ، غصه چرا ؟   ماه من ، غصه چرا ؟ آسمان را بنگر ، که هنوز، بعد صدها شب و روز مثل آن روز نخست گرم وآبی و پر از مهر ، به ما می خندد یا زمینی را که، دلش ازسردی شب های خزان نه شکست و نه گرفت ! بلکه از عاطفه لبریز شد و نفسی از سر امید کشید ودر آغاز بهار ، دشتی از یاس سپید زیر پاهامان ریخت ، تا بگوید که هنوز، پر امنیت احساس خداست ماه من غصه چرا !؟!  تو مرا داری و من هر شب و روز ، آرزویم ، همه خوشبختی توست ماه من ! دل به غم دادن و از یاس سخن ها گفتن کارآن هایی نیست ، که خدا را دارند ... ماه من ! غم و اندوه ، اگر هم روزی، مثل باران بارید یا دل شیشه ای ات ، از لب پنجره عشق ، زمین خورد و شکست، با نگاهت به خدا ، چتر شادی وا کن وبگو با دل خود ،که خدا هست ، خدا هست او همانی است که در تار ترین لحظه شب، راه نورانی امید نشانم می داد ... او همانی است که هر لحظه دلش می خواهد ، همه زندگی ام غرق شادی باشد .... ماه من غصه اگر هست ! بگو تا باشد معنی خوشبختی بودن اندوه است ... این همه غصه و غم ، این همه شادی و شور چه بخواهی و چه نه ! میوه یک باغند همه را با هم و با عشق بچین ... ولی از یاد مبر پشت هرکوه بلند ، سبزه زاری است پر از یاد خدا و در آن باز کسی می خواند که خدا هست ، خدا هست و چرا غصه ؟ چرا !؟!